ตอนที่ 856 กลับมาคืนดีกันเหมือนเดิม
“เป็นหม่า !!”
เด็กๆทั้งสามตะโกนออกมาพร้อมกัน แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้พบกันมาสองปีแล้ว ถึงแม้พวกเขาจะโตแล้วก็ตาม ความทรงจําของ พวกเขาถูกเต็มเรื่องใหม่ๆเข้ามาเรื่อยๆ ถึงแม้ว่าสไตล์การแต่งตัวของหม่านี้จะเปลี่ยนไปนิดหน่อยก็ตาม…
แต่ว่า พวกเขามองแวบเดียวก็ดูออกแล้วว่าเป็นหม่านี้
ในช่วงสองปีที่ผ่านมา พวกเขามักจะดูรูปถ่ายของหม่านี้แล้วก็วิดีโอที่พวกเขาเคยถ่ายด้วยกัน
ไม่เคย ไม่เคยลืม!
“หม่ามีกลับมาแล้ว กลับมาแล้วจริงๆ!” เฉินเฉินตื่นเต้นมาก
“หม่ามไปหาเราที่โรงพยาบาลน่ะ” หลงหลงตื่นเต้นจนแทบจะกระโดด “ชื่อเป่าน้อยเห็นหม่านี้ที่โรงพยาบาลจริงๆ!
“ทําไมหม่ามีต้องหลบๆซ่อนๆด้วยนะ” เย่ว์เย่ว์ถามด้วยน้ําตาที่คลอเบ้า “ทําไมหม่ามไม่ออกมาดูพวกเรา”
“หม่ามีก็มีเหตุผลของเขา…”
เฉินเฉินรู้ดีว่าตอนนั้นหม่ามี้ถูกบังคับให้ออกไปจากงานแต่งงาน จึงเป็นอันเข้าใจได้ว่าทําไมเธอถึงปฏิเสธที่จะออกมาตอนนี้
ยังไงซะ หม่ามีก็ถึงขั้นแอบไปเยี่ยมพวกเขาที่โรงพยาบาลอย่างลึกๆ เธอคงจะคิดถึงพวกเขามากๆแน่เลย
“ต้าเป่า เรารีบไปบอกให้แอ๊ดดี้พาหมามีกลับมากันเถอะ” เย่ว์เย่ว์ดึงเสื้อของเฉินเฉิน และพูดอย่างตื่นเต้น “แล้วก็คุณยายด้วย!”
“ซานเป่า…” เฉินเฉินขมวดคิ้วและพูดอย่างเคร่งขรึม “เราจะบอกเรื่องนี้กับแอ๊ดดี้ไม่ได้”
“ทําไมล่ะ” เย่วเยวมองเขาอย่างงงๆ
“ต้าเป่า พี่ปิดบังอะไรเราไว้ใช่ไหม” หลงหลงถามเป็นถาม “บอกเรามาตรงๆเถอะ”
เฉินเฉินคิดแล้วคิดอีกและก็พูดเบาๆ ว่า “หม่านี้ต้องมีเหตุผลที่ไม่กลับมาหาพวกเราแน่ แม้ว่าเราจะไม่ทราบเหตุผลแท้ๆแต่หม่ามี เองก็ต้องมีเรื่องลําบากใจแหล่ะ ยิ่งกว่านั้นที่หม่ามีแอบไปหาเราที่โรงพยาบาล ก็เพราะไม่อยากให้แอ๊ดดี้รู้แน่ๆ ถ้าเราบอกแด๊ดดี้
เธออาจจะโกรธก็ได้”
“พี่วิเคราะห์ได้สมเหตุสมผล” หลงหลงคิดอย่างรอบคอบแล้วพยักหน้าและพูดว่า “แล้วเราควรทําอย่างไรดี
“เราจะติดต่อหมานี้ด้วยตัวเอง” เฉินเฉินได้คิดไว้แล้ว “อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับแดดดี้ ไม่สิ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ห้ามบอกทั้งนั้น นี่เป็น
ความลับของเฉพาะพวกเราเข้าใจไหม”
“ทราบ” หลงหลงกับเย่ว์เย่ว์พยักหน้ารัวๆ
“เอาล่ะ พวกนายไปกินข้าวกันก่อน เดี๋ยวฉันตามไป”
แล้วเฉินเฉินก็กดออกจากระบบตรวจสอบของโทรศัพท์ จากนั้นก็ป้อนข้าวให้ชื่อเป่าน้อยกินแล้วก็ลูบหัวชื่อเป่าน้อยและชมเชย
เชื่อเป่าน้อย ครั้งนี้แกทําได้ดีมาก ฉันจะชมแกให้เยอะๆเลย”
“ชื่นชม ชื่นชม!” ชื่อเป่าน้อยกระพือปีกและร้อง มันดูตื่นเต้นมาก
“เอาล่ะ แกเป็นเด็กดีนะ เมื่อถึงเวลา ฉันก็อยากให้แกช่วยฉันตามหาหน้ามีอีกครั้ง
แล้วเฉินเฉินก็ป้อนน้ําให้มันอีก และในตอนที่เขากําลังจะออกไป ประตูห้องหนังสือก็ได้ถูกเปิดออก เขาตะโกนด้วยความตกใจ “แจ๊ด ตื่นแล้วเหรอยะ”
“ใช่” เยี่ยเจิ้นถึงที่อยู่ในชุดอยู่บ้านก็เดินเข้ามา ตามด้วยเยี่ยฮุย เยี่ยงวันและคนอื่นๆ
“ลูกลงไปกินข้าว ข้างล่างเถอะ” เยี่ยเจิ้นถึงลูบหัวเฉินเฉินเบาๆ
“ครับ” เฉินเฉินออกไปพร้อมกับชื่อเป่าที่อยู่ในอ้อมแขนและเมื่อเขาหันมาปิดประตู เขาก็เห็นคิ้วของแด๊ดดี้ขมวดแน่นและสีหน้า ของแ ค กจริงจัง เขารู้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ…
“นายน้อย ผมจัดการเองครับ” เยี่ยฮุยก้าวมาเพื่อปิดประตู
แล้วเฉินเฉินก็มองไปทางอื่น และหันจากไป
“ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าห้ามไม่ให้สื่อรายงานตามอําเภอใจ ทําไมข่าวพวกนั้นถึงกระจายไปทั่ว”
เสียงตะคอกโกรธของเยี่ยเจิ้นถึงดังมาจากในห้อง
“ผมขอโทษครับ คุณชายเยี่ย ตอนนั้นผมไปจัดการแล้ว แต่ไม่คิดว่า..”
เฉินเฉินไม่ได้ยินคําพูดหลังจากนั้น แต่เขารู้ว่าแอ๊ดดี้กําลังตกอยู่ในภาวะวิกฤต
บวกกับข้อมูลที่เขาเห็นในตอนนั้น เฉินเฉินเกรงว่าวิกฤตเหล่านี้อาจเกี่ยวข้องกับหม่ามี
ถึงเขาจะไม่เข้าใจสถานการณ์ของพวกผู้ใหญ่ แต่เขาก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าแอ๊ดดี้กับหม่ามีจะเลิกทะเลาะกันและกลับมาคืนดีกัน
เหมือนเดิม…