Hmmarkad

10 จูบแรกที่ปลิวหายไป…    ร่างสูงเดินมาหาฉันและจ้องหน้าด้วยสายตานิ่งสนิท แต่ขณะที่ฉันเงยขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาที่ก้มลงมา กลิ่นหอมของน้ำหอมแบรนด์หรูก็วิ่งเข้ามาในจมูกจนนึกถึงสูทตัวนั้น…  “เอ่อ สวัสดีค่ะคุณเฉิน เดมี่ขอโทษค่ะที่ขี้ลืม แต่สูทของคุณเดมี่ไม่ได้พกมามหาลัยด้วยค่ะ><” ฉันเอ่ยและก้มคำนับเล็กน้อย     “ขึ้นรถ”    “คะ คุณมารับเดมี่เหรอคะ”    “พ่อเธอสั่งให้ฉันมารับ ฉะนั้นขึ้นรถ… ซะ”       ทำไมไม่มีใครบอก      ฉันถอยหลังหนึ่งก้าวล้วงมือควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋า ถึงว่าล่ะไม่มีแจ้งเตือนฉันเปิดโหมดโฟกัสไว้นี่เอง มีข้อความจากคุณพ่อค้างอยู่บอกว่าวันนี้ท่านจะใช้งานบอดี้การ์ดของฉัน คุณเฉินจะมารับช่วงสี่โมง แต่นี่มันห้าโมง…      แสดงว่าเขา…      เขารอมาหนึ่งชั่วโมงแล้ว!O_o      “เชื่อรึยัง?”      “เชื่อแล้วค่ะ ถ้าอย่างงั้นวันนี้เดมี่ขอรบกวนอีกวันนะคะ^^” ฉันว่าจบก็เดินเลี่ยงคนยืนขวางไปขึ้นรถที่บอดี้การ์ดเปิดประตูรอ มาเฟียหนุ่มร่างสูงร้อยเก้าสิบหันกลับมามองด้วยสายตานิ่งเฉย แต่สุดท้ายเขาก็เดินกลับมาขึ้นรถ       แต่ที่วางของตรงที่พักแขนข้างเบาะฉันเห็นพาสปอร์ตและตั๋วเครื่องบินด้วย      “พึ่งแลนด์…”      “ทำไมเธอถึงพูดไม่ฟัง”  …

Oops Sorry! มาเฟียจองหนูแล้ว Chapter 10 Read More »

9 เจอกันอีกครั้ง  หนึ่งสัปดาห์ต่อมา…  เวลาตัดสินใจเหลือสามอาทิตย์แล้ว คุณพ่อยังไม่ได้ถามอะไร เพราะฉันไม่ค่อยได้เจอท่าน แต่ชีวิตนักศึกษาปีสี่ของฉันดำเนินไปได้ด้วยดี เนื่องจากสามปีที่ผ่านมาฉันอัดหน่วยกิตไปมาก ปีสี่ก็เลยว่างซะส่วนใหญ่เหลือวิชาสาขาไม่กี่วิชาและโปรเจกต์จบเท่านั้น     วันนี้ฉันมีเรียนภาคเช้าเกี่ยวกับโปรเจกต์ที่จะทำ แต่แทบไม่ได้เรียน อาจารย์ให้ไปศึกษาค้นคว้าและสัปดาห์หน้านำเสนอหัวข้อ ฉันกับอ้อแอ้เลยมานั่งจมปลักที่หอสมุด ยกหนังสือของภาคบริหารมาตั้งบนโต๊ะกองพะเนิน  แต่ฉันชอบนะ ชอบใช้ชีวิตเหมือนคนปกติทั่วไป ที่นี่ปลอดบอดี้การ์ดเท่าเทียมกันหมด มีแต่นักศึกษาด้วยกันนี่แหละที่มองว่าฉันเป็นเจ้าหญิง ไม่ค่อยมีใครกล้าสบตาเท่าไหร่  และเพื่อความสะดวกใจของนักศึกษาคนอื่นๆ ฉันไม่มีอภิสิทธิ์อะไรที่มากกว่าการรับส่งถึงตัวอาคาร ช่วงเลิกคลาสใกล้จะกลับ พวกพี่ๆบอดี้การ์ดจะจอดรถรอรับที่จุดรับส่งเท่านั้น      “ไปซื้อกาแฟแป๊บ เอาไรไหมทายาทมาเฟียสุดสวยและรวยมาก” อ้อแอ้ชอบเรียกฉันแบบนี้ อื้อชีวิตเดมี่คนน่ารักเวอร์วังทุกอย่าง แบรนด์เนมหัวจรดเท้า กิ๊บติดผมต่างหูล้วนเป็นชาแนลและแบรนด์ดังระดับโลก      “เค้กก็ได้ค่ะอ้อแอ้”      อ้อแอ้กอดอกกลอกตามองบน      “ถ้ากินตอนนี้ตอนเย็นไม่ต้องกินแล้วนะ”      “อ้าวไหงงั้นTT”      “มันมากไปน่ะ ฉันเป็นห่วง เป็นเบาหวานขึ้นมาไม่ตลกนะเดมี่” ฉันทำหน้าบึ้งแล้วนั่งเท้าคางเซ็งๆ ก็ไม่ได้กินหวานขนาดนั้นซะหน่อย       “งั้นสตรอว์เบอร์รีปั่น”    …

Oops Sorry! มาเฟียจองหนูแล้ว Chapter 9 Read More »

8 สูทตัวนั้น  “คุณเฉินครับ… ล่ามก็ไม่รู้ความหมายครับ” เฉินกัดฟันกรามแน่น สันกรามที่ปูดขึ้นมาของเขาทำให้มือขวาหนาวไปถึงไขสันหลัง     “แค่นี้มึงแปลไม่ได้?…” คำถามนั้นพร้อมจะปลิดชีพหย่งเล่อ มาเฟียหนุ่มจ้องเขาด้วยสายตาจริงจัง    “ขออภัยครับ แต่ตอนนี้ผมทำได้แค่นี้ครับคุณเฉิน ล่ามของเราก็เป็นคนฮ่องกงไปอยู่ไทยไม่กี่ปี คำนี้คงเป็นคำสมัยใหม่ครับ ผมจะหาล่ามใหม่ที่เป็นคนไทยและเก่งกว่านี้ให้ได้ครับ”     เฉินไม่ตอบแต่รับมือถือกลับมา     เขารำคาญใจ อยากรู้ให้ได้ว่าคำว่า ‘มุ้ย’ มันแปลว่าอะไรกันแน่…            •••      [DEMI]      ฉันอยู่ที่ลำธารไม่นานก็กลับห้องพัก ใช้วันว่างๆนี้พักผ่อนกับครอบครัว ซึ่งคุณพ่อไม่พูดถึงเรื่องงานแต่งของฉันที่จะขยับเข้ามาเลย และฉันก็ไม่ได้ถามด้วยว่าใช่คุณเฉินไหม       ถึงจะสงสัยแต่เก็บไว้ในใจ เพราะจะเป็นใครก็ต้องแต่งอยู่ดี ฉันทำตามหน้าที่และทำตามที่รับปากกับเจเจ้ไว้อยู่แล้ว การไม่รับรู้ว่าเป็นใครยังดีกว่ารู้และรับไม่ได้      วันต่อมาเรากลับกรุงเทพกันแต่เช้า ปล่อยเจ้าบ่าวเจ้าสาวอยู่ฮันนีมูนกันต่อ พอถึงกรุงเทพฉันรีบแยกรถไปรับอ้อแอ้ที่หอพักและไปร้านเค้กก่อนเลย เวลาก็ผ่านมาหลายวันแล้วเผื่อคุณป้าจะรับฟังและใจเย็นขึ้นบ้าง      กับผู้ชายไม่รู้จะง้อขนาดนี้รึเปล่า…TT      …

Oops Sorry! มาเฟียจองหนูแล้ว Chapter 8 Read More »

7  ใครจะไม่อยากรู้จัก ‘สามีในอนาคต’    (เฮ้ย! ใช่คุณเฉินมาเฟียฮ่องกงป่ะ?) “เดมี่ไม่รู้ว่าเขาเป็นมาเฟียที่ไหนยังไง รู้แต่ว่าเป็นเพื่อนคุณคิระ”  เดี๋ยว นึกออกแล้ว… อ้อแอ้เคยทำงานกับคุณคิระมาก่อน เพราะคุณคิระเปิดสถานบริการบนตึกเซอร์วิสฟูลออปชัน ถ้าคุณเฉินเป็นเพื่อนคุณคิระอ้อแอ้ก็น่าจะรู้จักด้วย    ฉันเปิดสปีกเกอร์โฟนวางมือถือไว้บนเตียง ก่อนจะถอดเสื้อผ้าเปียกๆออกและคุยสายไปด้วย  “อ้อแอ้รู้จักเขามากแค่ไหน เล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม”    (ตอนทำงานที่บาคุระได้ยินพี่ๆพูดถึง ว่าคุณเฉินมาอะไรแบบนี้)  “มาใช้บริการ?”  (มาหาคุณคิระ)  ฉันเป็นคนสมาธิสั้นและความจำสั้น เวลาที่โฟกัสอย่างหนึ่งจะไม่สนใจสรรพสิ่งรอบๆเลย ฉันเลยจำไม่ได้ว่าเจอเขาเมื่อไหร่ ยิ่งไม่พูดหรือแสดงตัวก็เหมือนกับอากาศที่ฉันมองไม่เห็น      “เขาไปถึงที่นั่นได้ใช้บริการรึเปล่า เดมี่ถามเฉยๆนะ เพราะเขาดูเป็นคนลึกลับและถึงตัวเดมี่ด้วย วันนี้เขาโน้มมาใกล้ๆน่ะ ไม่รู้ใจเต้นแรงเพราะตกใจหรือหวั่นไหวก็ไม่รู้”      (อ๊าย ทำไมฉันต้องเขินด้วยเนี่ย แต่ฉันไม่เคยได้ยินใครพูดว่าคุณเฉินใช้บริการสาวๆนะ ตอนเขามาเหมือนต้องสะสมบุญอย่างใหญ่หลวงเพื่อได้ขึ้นไปเสิร์ฟน้ำชายามบ่าย ไม่ได้นัวเนีย ไม่ได้ปรนนิบัติ แค่ไปโผล่ให้เห็นก็เป็นบุญมากแล้ว เผื่อว่าเขาจะสนใจอ่ะนะ แต่ก็ไม่เห็นจะมีใครพูดว่าถูกเลือก)      ฉันโยนเสื้อผ้าเปียกๆลงพื้นแล้วไปคว้าชุดคลุมมาใส่แทน      “ยังไงต่อเหรอ”      (เขาไม่ชอบให้ผู้หญิงที่ไหนมาเกะกะใกล้ตัวมั้ง ยิ่งกว่าคุณคิระ ช่างเลือกด้วย …

Oops Sorry! มาเฟียจองหนูแล้ว Chapter 7 Read More »

6 ผู้ชายคนนั้น… ประสิทธิภาพทำลายล้างสูง “มะ ไม่ต้องก็ได้ค่ะเดมี่เริ่มหนาวแล้ว ไปส่งได้ไหมคะ”   เดมี่ชักมือกลับแล้วจับสูทที่คลุมไหล่ปิดหน้าอกตัวเองไว้ ตอนนี้ความวุ่นวายที่หว่างขาได้สงบลงแล้ว แต่ยังเหลือความเสียหายไว้ให้เธอต้องทายาอีกหลายจุด   เฉินมองใบหน้าสวยที่ไม่ยอมสบตาแล้วเผยยิ้มที่มุมปาก เด็กคนนี้ไร้เดียงสาและอ่อนไหวง่าย การได้เข้าใกล้เธอครั้งนี้ ทำให้เขารู้ว่าจะต้อนเหยื่อเข้ารังแบบไหนถึงจะอยู่หมัด   เขาถอยเล็กน้อยแล้วผายมือเชิญเดมี่ไปที่รถ ก่อนจะพาไปส่งที่รีสอร์ตที่เขาเองก็พักอยู่ที่นั่น บนรถไม่มีการเปิดแอรใดๆทั้งนั้น เขาสั่งให้ลูกน้องลดกระจกเล็กน้อยไม่อยากให้ว่าที่เจ้าสาวที่วิ่งไปกระโดดน้ำเล่นหนาวจนจับไข้     “เราเคยเจอกันที่ตึกบาคุระ”     อยู่ๆเฉินก็พูดขึ้นมา ซึ่งตึกนี้เป็นตึกของคิระเจ้าบ่าวของงานนี้ แต่เมื่อนึกถึงวันที่เจอเดมี่ครั้งแรก มาเฟียหนุ่มก็เผยยิ้มที่มุมปากทันที     ตัวเล็กๆ ชุดนักศึกษา     วิ่งมายืนโวยวายต่อหน้ามาเฟียและกลุ่มยากูซ่า… เธอช่างใจกล้าเกินตัว         หลายเดือนก่อนหน้า…     “ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร?” เฉินถามคิระเบาๆ     “น้องสาวเดนิส”     เฉินรู้ดีว่าเดนิสที่เอ่ยถึงเป็นอะไรกับคิระ มาเฟียหนุ่มมองเดมี่หัวจรดเท้า ก่อนจะหัวเราะหึออกมาเมื่อเห็นมือของเธอสองข้างกำแน่นพยายามแบ่งรับแบ่งสู้เพื่อพี่สาว   …

Oops Sorry! มาเฟียจองหนูแล้ว Chapter 6 Read More »

5 “เดมี่ขอขึ้นรถด้วยนะคะ!”   ระหว่างที่วิ่งมาขึ้นรถฉันสะบัดกระโปรงอย่างเต็มที่เลย แต่มดก็ยังกัดและคันยิบยุบบริเวณนั้น มันอาจจะไม่ถึงจุดน่ารักตะมุตะมิแต่รอบๆตอนนี้ทั้งแสบและคัน    แล้วเมื่อฉันขึ้นรถนั่งเบาะหลัง ผู้ชายชื่อเฉินก็ขึ้นรถมานั่งข้างๆ ก่อนที่บอดี้การ์ดจะปิดประตูแล้วอ้อมไปประจำที่คนขับ ฉันยังไม่กล้ามองหน้าใคร หลับตาปี๋บีบมือตัวเองแน่น อดทนอดกลั้นไม่ให้ตัวเองล้วงมือไปเกา    แต่รถก็ยังไม่เคลื่อนออกไปสักที    ฉันจึงลืมตาขึ้นและหันไปมองหน้าคนข้างๆ แต่กลับชะงักกับสายตาราบเรียบไร้อารมณ์ที่จ้องกลับมา    คุณคนนั้นนี่เอง คนที่หล่อๆ… และชอบหายตัวเหมือนผี      “ทะ ทำไมไม่สั่งออกรถคะ”       ฉันถามเสียงติดขัดมือขยุ้มกระโปรงแน่นจนเขาปรายตามอง แต่ฉันยังจ้องใบหน้าหล่อเหลาราวกับรูปปั้นของเขาอยู่ พระเอกซีรีส์จีนชัดๆเลย เขาเหมือนหยางหยาง… แต่ดูแบดบอยกว่า หูซ้ายมีจิวสีดำ ผมรากไทร ดูดีจนยกใครมาเทียบไม่ได้       “ไม่คิดจะทักทายเจ้าของรถหน่อยเหรอ” พูดภาษาอังกฤษสำเนียงเท่ระเบิด      “สะ สวัสดีค่ะ สวัสดีค่ะ สวัสดีค่ะ ทักทายแล้วค่ะ ช่วยออกรถได้ไหมคะเดมี่รีบ”       ไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของรถฉันเลยทักทายทั้งหมดจนเขาคนนั้นลอบถอนหายใจออกมา      “เฮ้อ ออกรถ”  …

Oops Sorry! มาเฟียจองหนูแล้ว Chapter 5 Read More »

4 เหตุการณ์พิศวง  เฉินสอดมือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วลอบยิ้มที่มุมปาก เด็กน้อยของเขากับเค้กชิ้นนั้นช่างน่าสนใจจริงๆ    “กินเก่งดีนะ” เขาเอ่ยกับเดนิสด้วยน้ำเสียงราบเรียบ    “เก่งเกินไป ขอบคุณคุณเฉินที่มานะ บินไปบินมาลำบากน่าดู” เฉินพยักหน้าเล็กน้อย   “ยังไงก็ต้องมา ยินดีกับทั้งคู่อีกครั้ง มึงด้วยคิระมีทายาทสักที บาคุระกำลังยิ่งใหญ่” คิระยิ้มเล็กๆที่มุมปาก ก่อนจะโอบเอวเจ้าสาวของเขาโชว์เพื่อนสนิท    “เรื่องนั้นมึงไม่ต้องห่วง กูไม่พลาดอยู่แล้ว”      คิระว่าจบก็หยิบแก้ววิสกี้ที่พนักงานยกมาเสิร์ฟส่งให้เฉิน จากนั้นหยิบของตัวเองมาชนแก้วกับเขา      ‘กริ๊ง~’      “ยังไงเรื่องนี้กูนำมึงหนึ่งแต้ม”      เฉินยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะยกวิสกี้ดื่มจนหมดแล้วหยิบแก้วใหม่ สิ่งที่โปรดปรานของเขาคือวิสกี้เข้มๆ ไม่กินหวาน ไม่ทานผลไม้มีกลิ่นโดด แตกต่างจากเดมี่โดยสิ้นเชิง      “ที่กูคิดไม่ผิดสินะ” คราวนี้เขามองไปที่เดนิส      “ไม่ผิด รีบหน่อยแล้วกัน กูอยากเห็นฟีนิกซ์มีทายาทสืบทอดอีกกลุ่ม”      ฟีนิกซ์คือแก๊งของเฉิน หรือมีชื่อจีนว่าหนิงเฟิ่ง นกฟีนิกซ์ที่สงบเสงี่ยม ไม่ว่าจะแก๊งไหนกลุ่มไหนทายาทก็เป็นเรื่องสำคัญที่ต้องมี โดยเฉพาะกลุ่มที่ปกครองเพียงคนเดียว …

Oops Sorry! มาเฟียจองหนูแล้ว Chapter 4 Read More »

3 แนะนำให้รู้จัก    ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่กลายเป็นคนผิด และที่สำคัญฉันไม่อยากทะเลาะกับป้าเจ้าของร้านเค้ก ถ้าไม่มีป้าฉันจะใช้ชีวิตอยู่ยังไงTT    “คุณเดมี่อยากให้ผมสืบไหมครับ อาจจะเป็นการทะเลาะวิวาททั่วไปตามประสาผู้ชาย ไม่เกี่ยวกับเราหรอกครับ”    “ผู้ชายคนนั้นเหมือนอันธพาลเหรอคะ แต่เอาเถอะในเมื่อพี่ๆบอกไม่ได้ทำ ก็ช่วยหาให้ด้วยแล้วกันว่าใครเป็นคนทำ เดมี่จะได้เอาความจริงไปง้อคุณป้า”  “ครับ!”     ทุกคนรับคำแล้วก้มคำนับฉัน แต่ฉันหันไปมองร้านเค้กตาละห้อย ไว้คุณป้าเจ้าของร้านอารมณ์ดีเมื่อไหร่ค่อยว่ากันนะ ฉันจะง้อให้ได้ ไม่ปล่อยให้คุณป้าหลุดมือไปแน่นอน เดมี่จะกอบกู้ร้านเค้กสุดที่รักกลับมาให้ได้    เมื่อร้านปิดและหมดหวังสำหรับวันนี้ ฉันก็ให้บอดี้การ์ดไปส่งอ้อแอ้ที่หอพักของเธอ ก่อนจะกลับตึกไลออนเพื่อเตรียมตัวไปงานแต่งพี่สาวที่จันทบุรีแต่เช้า      จันทบุรีเป็นบ้านเกิดคุณแม่ของฉันเอง บ้านของท่านทำธุรกิจสวนทุเรียนและสวนผลไม้ มีทั้งแปรรูปส่งออก อีกทั้งธุรกิจอื่นๆเช่นรีสอร์ตหรูในหุบเขา ทุกครั้งที่ไปเยี่ยมคุณตาคุณยายเราจะพักที่นั่นกัน      สงบ ผ่อนคลาย ปลีกวิเวก ฉันชอบนะ… แต่จะดีกว่านี้ถ้ามีเค้ก      •••      วันต่อมา…      -สวนเลิศดนุ , จังหวัดจันทบุรี-      …

Oops Sorry! มาเฟียจองหนูแล้ว Chapter 3 Read More »

2 คำเตือนว่ามีเจ้าของ  “อ้าวคุณเดมี่กับคุณอ้อแอ้ วันนี้มาเร็วนะคะ”   ฉันกินเค้กได้ครึ่งปอนด์ คุณป้าเจ้าของร้านก็เดินยิ้มออกมาหาที่โต๊ะ กลิ่นแป้งอ่อนๆและกลิ่นวานิลลายังหอมติดตัวคุณป้ามาอยู่เลย    “วันนี้อาจารย์ยกคลาสสุดท้ายค่ะป้าหลิน” อ้อแอ้ตอบด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่คุณป้าจะมองสรรพสิ่งที่ฉันสั่งบนโต๊ะอึ้งๆ    “ตัวเล็กนิดเดียวกินเก่งมากเลยนะคะ แต่ไม่ต้องห่วงนะเค้กร้านป้าไม่หวานมาก กินได้เรื่อยๆเลย”   “แต่มีแป้ง ครีม แฟตบลาๆ”     ฉันทำปากคว่ำใส่เพื่อนรักตัวเอง    “เป็นเค้กที่อร่อยที่สุดในชีวิตเดมี่เลยค่ะ รู้ไหมคะว่าเดมี่ชอบกินเค้กเพราะร้านคุณป้าเลย”    “ได้ยินแบบนี้ป้าดีใจมากเลยค่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะได้อยู่ทำถึงเมื่อไหร่ เอ้อรู้จักหลานชายป้าไว้รึยัง เฟยฉีอาจจะรับช่วงต่อแทนป้านะคะ เขาพอรู้สูตรเค้กบ้างแล้ว”       แล้วคุณเฟยฉีคนนั้นก็เดินออกมาจากเคาน์เตอร์ยืนข้างๆคุณป้าเจ้าของร้าน ผู้ชายกับเค้ก… ดูนุ่มฟูดีจัง      “ผมแนะนำตัวไปบ้างแล้วครับ”      “ดีๆ หากป้าไม่อยู่คุณเดมี่กับคุณอ้อแอ้สั่งเค้กกับเฟยฉีได้เลยนะคะ” ฉันยิ้มตอบจนตาหยี      “ต้องสั่งกับคุณป้าสิคะถึงออริจินอล ห้ามหายไปไหนนะคะ ไม่งั้นเดมี่ใจขาดตายแน่ๆ”      “ป้าก็พูดเผื่อไว้แหละค่ะคุณเดมี่ แก่แล้วอะไรๆไม่แน่นอน กินให้อร่อยนะคะ ไม่หมดห่อกลับได้นะคะ”       …

Oops Sorry! มาเฟียจองหนูแล้ว Chapter 2 Read More »

1 ชีวิตน่าอัศจรรย์ของเดมี่  ‘เดมี่รับปากค่ะ ว่าถ้าเจเจ้ช่วยเพื่อนเดมี่ครั้งนี้ เดมี่จะทำทุกอย่างตามที่เจเจ้แนะนำ เจเจ้วางแผนชีวิตให้เดมี่ได้เลย หาแฟนให้ก็ได้ อะไรที่เจเจ้คิดว่าดีเดมี่ก็ตามนั้น’    นี่คือสิ่งที่ฉันบอกพี่สาวตัวเองเมื่อหลายเดือนก่อน พอนึกถึงมันอีกครั้งก็ต้องหันไปมองอ้อแอ้ที่นั่งเปิดหนังสืออยู่ข้างๆกัน    เพราะเธอเป็นเพื่อนคนนั้น คนที่ฉันยอมเอาอิสระทั้งชีวิตไปแลก เพื่อให้เจเจ้เดนิสที่มีอิทธิพลช่วยพี่สาวของอ้อแอ้ออกมาจากขบวนการค้ามนุษย์ แต่เรื่องกลับตาลปัตรไปหมด พี่สาวอ้อแอ้ถูกฆ่าและจากไปแล้ว     แต่ฉันต้องรักษาคำพูดกับพี่สาวอยู่ดี ปีนี้เป็นปีสุดท้าย…. เรียนจบเมื่อไหร่ฉันต้องแต่งงานกับผู้ชายที่พี่สาวเลือกไว้ให้    “มองอะไรคะทายาทมาเฟีย”    “อ้อแอ้เคยมีแฟนไหม?” คนถูกถามขมวดคิ้ว    “อะไรอ่ะ อยู่ดีๆก็ถามเรื่องแฟน”    “เดมี่อยากรู้ไง ถ้ามีเล่าให้เดมี่ฟังหน่อยสิ เวลากินข้าวด้วยกันเขินไหม จับมือครั้งแรกเป็นยังไง และต้องมีเซ็กส์รึเปล่า?”    “ถามอะไรเนี่ยคนอย่างฉันมีแฟนได้เหรอ ฉันเป็นไซด์ไลน์มาก่อนนะ ผู้ชายที่ไหนจะเอา”    ฉันทำหน้าบึ้ง ไม่อยากให้เพื่อนดูถูกตัวเองแบบนั้น มันไม่น่ารักเลย    แต่มันคือความจริงที่ฉันเป็นเพื่อนกับไซด์ไลน์ และที่พี่สาวอ้อแอ้ถูกจับตัวไปจนเกี่ยวเนื่องกับขบวนการค้ามนุษย์ก็เพราะอาชีพของครอบครัวอ้อแอ้นี่แหละ แต่จะอาชีพอะไรฉันก็คบได้ทั้งนั้น คนเหมือนกัน และอีกอย่างนอกจากอ้อแอ้ก็ไม่มีใครกล้าคบฉันเป็นเพื่อนแล้ว    ทายาทมาเฟีย LION เจ้าของมหาลัย LDZ ทำให้ทุกคนที่เรียนที่นี่เรียกฉันว่าเจ้าหญิงเดมี่ผู้เลอโฉม …

Oops Sorry! มาเฟียจองหนูแล้ว Chapter 1 Read More »